- De auto willen starten en geen idee meer hebben hoe dat ook weer moet…zeker 5 minuten aan ’t proberen en denken geweest…in paniek raken…
- Andere keer: de auto verlichting aan willen doen en geen idee…van alles uitproberen maar nee…
- Meerdere keren: bij de winkel ontdekken dat je de boodschappentas niet meegenomen hebt, ondanks zorgvuldige voorbereiding want je weet inmiddels al: concentratieproblemen…
- Talloze keren: op weg naar iets (koffie halen uit de keuken bijvoorbeeld) en halverwege geen idee meer hebben wat je ging doen…
- Talloze keren: niet meer op (eenvoudige) woorden kunnen komen…merken dat je aan ’t confabuleren gaat (synoniemen gebruiken of omschrijving geven om het niet-weten te verbloemen, ook voor jezelf…’Ik weet nog IETS’)
- Talloze keren: geen herinnering meer op te roepen aan wat we gisteren gegeten hebben, welke film gezien dat soort dingen…ook lange termijn zaken niet onthouden kunnen…
- Namen van mensen niet meer kunnen onthouden…
- Bang zijn om mensen te ontmoeten want al meerdere keren meegemaakt dat ik iemand ontmoet die mij klaarblijkelijk iets heel belangrijks verteld had en ik ’t niet meer weet. Ook bij herhaling van ‘het verhaal’ rinkelt er geen herkenningsbelletje. Ging zelfs een keer over overlijden van een kind. Hoe kun je dat vergeten?…
- Complexiteit niet meer aankunnen. Merken dat je brein in no time afhaakt bij ‘puzzels’. En hoe je ook je best doet: je brein er niet meer bij kunnen krijgen…shut down.
- Iets wat je schrijft talloze keren door moeten lopen en telkens weer nieuwe schrijf- of stijl fouten ontdekken, woorden die je hebt gedacht, dacht te hebben geschreven maar niet hebt gedaan?…
Ik kan nog wel even doorgaan…De onzekerheid die deze ‘vergeetachtigheid’ veroorzaakt over jezelf sluipt langzamerhand je leven in. Een ander kan niet meer op je vertrouwen, je kunt niet meer op jezelf vertrouwen. Heel naar. Bezorgdheid over: raak ik dement?
Herkent u het? Concentratieproblemen, geheugen achteruitgang zelfs black outs, verlies van flexibiliteit van je brein? Laagfrequent akoestisch geweld teistert ons dag en nacht in verschillende gradaties, soms – niet bij iedereen – gepaard gaand met trillingen in het lichaam (resonantie). Bij mij speelt deze aanslag inmiddels 6 jaar en ik bemerk steeds meer achteruitgang. Vrijwel alle ochtenden wezenloos opstaan vanwege gigantische (doordringende) herrie en trillingsvelden, een brein dat tot moes geslagen is. Zie ’t maar weer op te bouwen.
En niemand doet iets. Zwijgen is inmiddels het antwoord van gemeente Zutphen op sporadische mails met belangrijke informatie die ik stuur. Zwijgen is inmiddels het antwoord als ik meldingen doe bij Omgevingsdienst Achterhoek ODA (‘Uw zaak is afgehandeld’…?!).
De RIVM is op de hoogte, de GGD, gemeente, provincie, de Omgevingsdienst, huisarts, KNO arts. DOOF houdt zich doof, HOOR MIJ kiest om niet te horen. Niemand kom te hulp, niemand neemt verantwoordelijkheid. Als doekje voor het onophoudelijke bloeden: een Tinnitus cursus om je te laten wennen aan geweld dat je kapot maakt. Geen aandachtig open gesprek maar stelselmatig afwerken van een protocol. Zouden zij zelf ook niet meer na kunnen denken, niet meer in staat zijn tot normaal gesprek? Waar kennen we dat van?
Houdt u ze wakker met melden van wat u overkomt en hoezeer u dat treft? Zodat ze niet later (in een rechtbank?) kunnen zeggen: ‘We wisten ’t niet?’ Sterkte met uw situatie.