Eerst de nieuwe RIVM richtlijn die voor jaren gesteld is en nu de conclusie van GGD en LUMC (fantoomgeluid is waarschijnlijk)…gevoelens van diepe onmacht overvallen mij. En u waarschijnlijk ook?
Zou het kunnen dat we in een rouwproces verwikkeld zijn zoals bij verlies van een dierbare door vermissing? Niet 1 op 1 hetzelfde natuurlijk maar vergelijkbaar? Degene die we verloren, zijn wijzelf van VOOR ‘dit’. Bromtonen zijn als inbrekers ons leven binnen gekomen, maken voortdurend amok. We zien ze niet, we horen ze wel, voelen ze wel… Als die inbreker gekomen is dan kan ‘ie ook weer weg? Met hulp van de overheid? Onderzoek naar wie, wat, waar, eventuele bescherming etc. Die hulp zien we nu vervliegen? Mezelf zoals ik was, zie ik vervliegen? Afscheid nemen van wie ik was (inkomen, werkend in eigen praktijk, sociale kring bijvoorbeeld), lukt ook niet want de hoop dat ik weer gevonden wordt, cq de Bromtoon verwijderd, blijft. Komen is toch ook gaan…normaliter?
Het doet pijn, tranen met tuiten huil ik soms, ook van machteloze woede. Ik neem er de tijd voor, doorvoel wat zich kenbaar wil maken en als ’t leeg is, is ’t klaar. Voor dat moment. Tot de volgende oprisping en ook weer tot het volgende ruimtelijke moment. De kunst om flexibel heen en weer te bewegen tussen Bromtoon verhaal en vrije innerlijke ruimte (ook al maakt die lawaai en voelt ‘ie akelig) probeer ik meester te worden. Ik ben op weg en Bromtoon en de verantwoordelijkheid afschuivende houding van overheidsinstanties geven oefenmogelijkheid zat….reist u mee? Dan hoeft ’t niet zo alleen te zijn.