DNRS = Dynamic Neuro Retraining System
Direct maar recht door zee, beste mensen: er is, naast eerder genoemde vooruitgang, geen verdere positieve ontwikkeling. De externe Bromtonen hebben zich de afgelopen weken wederom verergerd, ook naar ervaring van mijn partner die de training niet volgt. ‘Buiten huilt de wind om ’t huis’ (zie eerder bericht hierover) verbleekt bij de stormen die tegen mijn vesting beuken en door m’n lijf razen. Het voelt als bizar en bijzonder treurig dat ik mezelf nu met dit liedje bezig houd. Ik heb bescherming nodig. Het valt me zwaar, op dit moment…ik hoop dat ik dat zo ronduit zeggen mag.
Zijn er, los van de externe verergering, andere knepen die vooruitgang mogelijk tegenhouden? Deels val ik in herhaling?
Een belangrijk onderdeel van de training – in kleine stappen gewennen aan de externe probleem gevende factor – is niet uit te voeren. Ze ZIJN er (de herrie, de vibraties in mijn lijf)…in mijn geval dag en nacht. Doseren zou betekenen dat ik de hinder uit zou moeten kunnen zetten en dan tijdelijk, in steeds groter wordende mate, de hinder toelaten. Dat kan niet, laagfrequent geluid komt overal doorheen.
Bron: reisreporter.be
Een andere belemmerende factor is mogelijk mijn eigen scepsis: het geweld dat ik ervaar is regelmatig zo hevig dat ik ten diepste niet geloven kan dat dit programma het probleem verhelpen gaat. En om volledige overgave aan succes vraagt de training expliciet wel. Let wel: ik doe wat gevraagd wordt, ik corrigeer mijn gedachte maar diep van binnen weet ik dat ik twijfel. Mijn gedachte kan zijn: ‘Blijf maar kalm, je bent ’t zelf’ (limbisch stelsel dat gereset moet worden)… mijn lichaam reageert daar niet (direct?) op. Dat blijft in allerlei talen roepen: ‘Gevaar!’
Hierop voortbordurend: er speelt op dieper niveau twijfel over los willen laten. Ook als ik mentaal beslis: ik doe dit, ik wil dit. Wil ik signalen die zeggen: ‘Je leven wordt bedreigd’ werkelijk niet meer voelen? Want dat zou uiteindelijk het gevolg zijn van een succesvol afsluiten van het trainingsprogramma. Dan de daarop volgende relativerende gedachte: als ik de oorzaken van Lfg toch niet veranderen kan, waarom dan wel die signalen willen blijven voelen? Scepsis of is ’t realiteitszin? Ik kom er niet uit, durf die sleutelvraag (nog) niet te beantwoorden.
Zo krijgt u een indruk van wat gaande is. Van de training en ook van mijn groeiende frustratie. Of is frustratie zelf-sabotage? Misschien een POP (Pathway Of the Past) die bijstelling behoeft? De training vereist zelf-onderzoek. Het uur per dag dat door DNRS gevraagd wordt, is zo gevuld, hoor. Geen probleem. Vast gezette ideeën en gevoelens rondom B duiken de hele dag door op en die behoeven dan correctie via een bepaald circuit.
In dit bericht ben ik afgeweken van ’t gestelde oefenplan, ik heb een uitstapje gemaakt naar Brom. Nu weer terug naar de uitdaging. Hey hey ho ho ho (onderdeel van het programma: lift your spirit)…I can do it?
Ik wens mezelf sterkte en doorzettingsvermogen en u ook.