Vanmorgen 4.30 uur…
Door randjes van de luxaflex trok de felle maan mijn aandacht. Even buiten kijken. Wat een pracht. En wat een heldere vogelzang…ervaren van reinheid, los van de indringend zoemende Bromtoon en de allengs groeiende ‘krekel’ in mijn hoofd. Frisse lucht, klaarheid…? Bleek het verkeer nog niet op gang. Ik heb er even van genoten.
Ik bedacht me, weer binnen, dat het ecosysteem van de aarde op instorten staat. Het is al hevig aan ‘erosie’ onderhevig. Ik heb geleerd: zo micro zo macro, zo macro zo micro. Vreemd dat de overheid zich niet realiseert dat als de kusten van het grote samenhangende systeem afkalven ook de grenzen van de mens(heid) verzwakken. Zou het kunnen dat de wisselwerking tussen binnen en buiten (die we begrenzing noemen) gehavend is geraakt waardoor zaken ons menselijk systeem inkomen die de subtiele interne balans verstoren? Dat die grensverzwakking Bromtonen welkom heet? Het geweld van oeverloze ‘vooruitgang’ doet de dijken breken?
Het wordt ons persoonlijk aangerekend (op naar de GGD in plaats van onderzoeken milieu) maar gaat het niet gewoon om: de menselijke maat is vol?
